Als je onze avonturen volgt op Instagram dan heb je onlangs het hartverscheurende nieuws zien verschijnen, ons liefste Pipa is niet meer. Op het moment dat ik deze blog schrijf is ze ongeveer 1,5 maand geleden heen gegaan. Een verlies dat we absoluut niet hadden zien aankomen. Als ik ooit al zou hebben nagedacht over haar overlijden dan had ik gedacht dat het haar hart zou geweest zijn. Pipa's - laatste- verhaalAl sinds we ze een goede 5 jaar geleden uit het asiel haalde had ze een ruis op haar hartje, op zich geen groot probleem zolang het niet erger werd. Ik had dan ook ergens in mijn achterhoofd dat hartproblemen haar uiteindelijke doodsoorzaak zouden worden. Maar nu nog niet, nog lang niet. Ze was er amper 9. Maar ik had het mis, haar nieren waren het hart voor.
Maandag 19 juni kregen we het resultaat, de nierwaarde was maar liefst 7x zo hoog als normaal. We hebben Pipa meteen naar de dierenarts gebracht ter hospitalisatie, a.d.h.v. een infuus kregen haar niertjes een spoeling. Wat een vreemde ervaring was dat voor mij, voor het eerst -ooit- in ons appartement zonder Pipa. Complimenten kregen we alom, ons meisje was super flink. Ze liet alle zorgen goed toe, was vriendelijk en genoot van de aaitjes die ze krijgen kon. Donderdag avond, 22 juni gingen we haar terug halen. Oh wat een blij weerzien was dat! Langs beide kanten :) Ze klom op steven zijn arm en weigerde er nog vanaf te komen. Met niermedicatie die ze vanaf nu elke avond zou krijgen gingen we naar huis. We wisten dat het nog alle kanten op kon, maar ik was vol vertrouwen dat Pipje beter ging worden. Met de juiste medicatie en aangepast voer, kon ze zeker nog een aantal jaren een lui luxe leventje leven.
Om onze gedachten even op een rijtje te zetten zijn we snel in de buurt iets gaan eten, toen we terug kwamen zagen we dat we dat zij op ons zat te wachten. Ik heb me op mijn buik op de vloer naast haar gelegd, ze heeft met haar nagels in de laminaat zichzelf in mijn armholte geheven en daar lag ze. Ik zag het in haar ogen. Ik hoorde het in haar hijgen. Ik neuriede een liedje voor haar, vertelde haar dat het oke was. Ik vertelde haar over mijn moeke (grootmoeder), dat ze haar niet kent maar wel meteen zou herkennen. Een lief mens dat je sowieso al het lekkers geeft, gezond of niet. Ze miauwde naar mij, met dat zelfste miauwke dat ik kreeg als ze wat van me wou. Meestal ging het dan om wat lekkers, of aandacht, maar nu? Vroeg ze mijn hulp? Schreeuwde ze om hulp? Had ze pijn? Ik weet het niet. Ik kan het geluid niet meer ont-horen, de blik in haar ogen niet meer ontzien. Ik riep naar Steven dat we NU moesten gaan en snel want dat ik haar zo niet kon laten gaan. Ik nam haar in mijn handen. Een laatste krijs ontsnapte haar longen en weg was ze. Daar stond ik, met mijn liefste zieltje, beweegloos in mijn handen. We zijn alsnog naar de (ondertussen) andere dierenarts van wacht gereden, de naschokken deden me twijfelen. Eens aangekomen kon deze niets anders meer uitbrengen dan 'deze kat is dood'. Gedreven door emotie heb ik gevraagd dit extra te controleren, ik moest zeker zijn dat ze weg was, dat de pijn klaar was. En dat was het. Mijn kleine meisje was weg. En daarna?Nu vraag je je misschien af waarom ik dit hartbrekende verhaal zo uitschrijf. Wel dat doe ik puur en alleen voor mezelf. Heb jij er als lezer boodschap aan? Waarschijnlijk niet. Ik wou het in deze blog vooral hebben bij de praktische en financiële zaken die bij het overlijden van je viervoeter aan de pas komen. Maar haar verhaal delen, haar laatste verhaal uitschrijven is momenteel mijn manier van rouwen. practische zakenBij de dierenarts van wacht kregen we de opties, haar lichaampje terug meenemen of het daar laten zodat het crematorium het kon ophalen. We kozen voor het tweede. Daardoor volgde de keuze, groepscrematie of een individuele crematie en ze in een urne terug naar huis krijgen. Opnieuw kozen we voor de tweede optie. Deze is een stuk duurder dan optie 1. Voor de crematie, het vervoer en de (goedkoopste maar eigenlijk ook wel echt lelijke) urne van een klein huisdier betaalde we €205 geloof ik. Hoe groter je huisdier hoe hoger de prijs. Je laat je gegevens achter en de dierenarts doet de rest. Je kiest op de website een urne uit, laat dit weten en ze vragen je of je gebeld wilt worden op de moment van crematie zelf. Ongeveer twee weken later konden we de urne ophalen bij onze vaste dierenarts. *ik zoek nog steeds de perfecte pot/ aarde werk dat als urne kan dienen. Iets dat Pipa waardig is. rouwen
Ik denk dat rouwen om een huisdier vandaag dag nog steeds erg onderschat wordt. Dat merkte ik aan levende lijven, helaas. Maar neem je tijd om te rouwen, laat jezelf toe het verdriet te voelen. Verdriet is er omdat er liefde was. Wanneer je heftige emoties als deze opkropt komen ze er uiteindelijk geforceerd toch wel uit, als het mentaal niet zijn tol eist dan zal je het fysiek wel ondervinden. Verdriet is er omdat er liefde was. Voor mij persoonlijk helpt het om over haar te schrijven. Hier, op social media, in mijn journal.. Naar haar foto's of video's kijken was te pijnlijk. Maar haar herinneren zoals ik ze on mijn hoofd heb dat deed deugt. Ik schreef over de kleinste dingen die ik het meeste miste. Lees hier. Oh en we namen een tattoo, ter ere van ons meisje. De mijne zie je hier. wat met eventuele andere dieren?
Dit gedrag zien plaatsvinden was zo triest op zich, los van ons eigen verdriet. Atlas was nog nooit in zijn hele leven zonder soortgenoot geweest. En dan komt de vraag, neem je een nieuwe vriend in huis voor hem? Of geef je jezelf nog wat meer tijd om te rouwen. En dat is geen makkelijke beslissing. Ik hoop dat je iets aan deze blog hebt gehad, anders dan anders. Mijn manier van rouwen.
Dankjewel voor het lezen, volg mijn plantenavonturen op Instagram @greenplantmom.
0 Comments
Shame on me, ik testte deze set vorige zomer uit en kom nu pas met een blogpost... Niet van mijn gewoonte, maar hey, beter laat dan nooit? Ik denk dat de meeste van jullie de reel en Instagram posts al wel hebben zien verschijnen. Alsnog, mijn excuses. Ik ben anders wel razend enthousiast over deze set. Maar voor ik vooruit loop, wil ik even wat meer vertellen over deze techniek. Ik ben er mee aan de slag geweest tijdens mijn master proef en kan dat dus niet zomaar vergeten... Wat is cyanotypie? Cyanotypie is een fotografisch proces waarbij na ontwikkeling een cyaan-blauwe afdruk ontstaat. De Engelse wetenschapper, fotograaf en astronoom John Herschel ontdekte dit proces in 1842. Hoewel John Herschel misschien wel de ontdekker is van het cyanotypie proces, is Anna Atkins degene die het toepaste in de fotografie. Zij bracht een gelimiteerde serie boeken met cyanotypische afbeeldingen uit die varens en andere planten beschreven. Doordat zij gebruik maakte van dit proces, wordt zij ook wel gezien als de eerste vrouwelijke fotograaf. Het proces gebruikt twee chemicaliën:Het resultaat was dat als deze twee stoffen werden blootgesteld aan sterk licht ze veranderden in Pruisisch blauw. Wanneer de chemische middelen zijn weggespoeld met water blijft er een stabiele en kenmerkende blauwe kleur achter, waarop de afbeelding in witte lijnen is weergegeven. Blauwdruk Gedurende bijna een eeuw was cyanotypie de enige simpele en goedkope manier om tekeningen in meervoud te maken. De techniek werd dan ook meteen gebruikt in de industrie, speciaal voor bouwplannen op groot formaat voor machines, zoals locomotieven en voor architectonische bouwwerken. Dit gebruik van cyanotypie staat bekend als blauwdruk.
aan de slag met botanopia
Misschien moeten we als liefhebbers gewoon eens een cyanotype namiddag organiseren. Behalve dat het een leuk experiment is om zelf mee aan de slag te gaan, zijn het ook de leukste postkaarten of posters om weg te geven. Shoppen kan je hier: https://www.botanopia.com/nl/product-categorie/cyanotypes-nl/ Dankjewel voor het lezen, volg mijn plantenavonturen op Instagram @greenplantmom.
bron: Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Cyanotypie bron: https://masterproefkellyweiszenberg.weebly.com/cyanotype.html |
AUTEURCrazy plant lady die graag anderen wil inspireren! Alles wat ik hier schrijf komt uit eigen ervaring, kennis die ik opdeed door het lezen in boeken en op het internet. Wanneer ik iemands info letterlijk zou overnemen doe ik mijn best deze uiteraard te linken! Spot je typfouten of heb je andere bedenkingen, laat het me weten!
Archieven
Juli 2023
|